امروز، در شرایطی که دولت در آستانه‌ تصویب ضریب فوق‌العاده خاص برای کارکنان خود است، جامعه‌ پرستاری کشور تنها چشم‌انتظار یک «عدد» نیست؛ بلکه منتظر بازشناسی جایگاهی است که سال‌ها در سایه مانده است؛ ارزشی که در لابلای بحران‌ها، در سکوت خدمت و در ازدحام سیاست‌گذاری‌ها گم شده است.

به گزارش روابط عمومی سازمان نظام پرستاری، در پی حادثه دلخراش بندرعباس که با فداکاری و تلاش پرستاران هرمزگان رسیدگی به مجروحان این حادثه به بهترین شکل ممکن مدیریت شد و درست همزمان با پیگیری های دولت برای تصویب فوق العاده خاص کارکنان دولت، محمدجواد جوکار رئیس نظام پرستاری شیراز و شهرستان‌های تابعه یادداشتی را ارسال کرد که متن آن را با هم می خوانیم:

در آغاز، در پی حادثه‌ دلخراش انفجار در بندر شهید رجایی بندرعباس که منجر به جان‌باختن و مجروحیت جمعی از هموطنان عزیزمان شد، مراتب تسلیت و همدردی عمیق خود را با خانواده‌های داغدار و مردم شریف استان هرمزگان ابراز می‌دارم. این فاجعه تلخ، بار دیگر یادآور اهمیت و خطراتی است که بسیاری از مشاغل خدماتی و فنی در کشور با آن مواجه‌اند؛ مشاغلی که چون پرستاری، بی‌صدا اما حیاتی‌اند.

در همین سکوت، پرستاری همچون جبهه‌ای خاموش است؛ جایی که انسانیت نفس می‌کشد و ایثار بی‌صدا جاری ا‌ست. سربازان این جبهه، در هیاهوی بیماری، بی‌قراری و فراموشی، بی‌ادعا ایستاده‌اند؛ نه برای «عدد»، که برای «اثر» بر جان انسان‌ها.

در تمام بحران‌ها ـ از اپیدمی‌ها تا بلایا، از جنگ تا مرگ ـ این پرستاران بوده‌اند که با کمترین امکانات، بیشترین حضور را داشته‌اند؛ در خط مقدم سلامت، بی‌سپر، بی‌پاداش، اما با همه‌ توان. با این حال، آن‌گونه که باید دیده نشده‌اند، شنیده نشده‌اند و آن‌گونه که باید، هرگز خدمات آنها جبران نشده‌اند.

امروز، در شرایطی که دولت در آستانه‌ تصویب ضریب فوق‌العاده خاص برای کارکنان خود است، جامعه‌ پرستاری کشور تنها چشم‌انتظار یک «عدد» نیست؛ بلکه منتظر بازشناسی جایگاهی است که سال‌ها در سایه مانده است؛ ارزشی که در لابلای بحران‌ها، در سکوت خدمت و در ازدحام سیاست‌گذاری‌ها گم شده است.

پرستاری، فقط یک شغل نیست؛ یک حضور بی‌وقفه و تمام‌قد در زندگی مردم است. پرستار فقط با زمان کار نمی‌کند؛ او با جان و احساس، با استرس مزمن، با مسئولیت مستقیم حیات انسان‌ها، با شیفت‌های فرساینده و خطرات جسمی و روانی، زندگی می‌کند. آیا چنین بار سنگین و مسئولیتی می‌تواند با ضریبی معمول، در کنار مشاغل غیرحیاتی و اداری سنجیده شود؟

مطالبه‌ امروز ما، صرفاً درخواستی برای افزایش عددی یک فوق‌العاده نیست؛ بلکه تقاضای اصلاح نگاه حاکم بر سیاست‌گذاری در حرفه‌ پرستاری است. ما خواهان نگاهی هستیم فراتر از جدول‌های بودجه و بندهای خشک بخشنامه؛ نگاهی همراه با درک، انصاف و شرافت مدیریتی.

از مجلس شورای اسلامی، کمیسیون‌های تلفیق و بهداشت و درمان، سازمان برنامه و بودجه، و وزارت بهداشت انتظار داریم در این تصمیم ملی، صدای پرستاران را عمیق‌تر، دقیق‌تر و مسئولانه‌تر بشنوند. ضریب فوق‌العاده خاص پرستاری باید متناسب با ماهیت پیچیده‌ بالینی، سختی محیط کار و مسئولیت‌های خطیر این حرفه تعیین شود؛ نه بر مبنای همسان‌سازی عددی با مشاغلی که هیچ‌گاه در خط مقدم سلامت حضور نداشته‌اند.

امروز، جامعه‌ پرستاری در آزمون اعتماد و عدالت ایستاده است. این آزمون، فقط به تصویب یک عدد محدود نمی‌شود؛ بلکه در رویکرد حاکمیت به پرستاری، در میزان مشارکت‌دادن پرستاران در تصمیم‌ها و در شجاعت شما برای اصلاح مسیر گذشته، معنا پیدا می‌کند.

پرستاری، حرفه خاصی است و اکنون، زمان آن رسیده که این «خاص‌بودن»، در تصمیم‌های مسئولان نیز بازتاب یابد و در ضریبی عادلانه، به رسمیت شناخته شود.

محمدجواد جوکار

رئیس نظام پرستاری شیراز و شهرستان‌های تابعه