یک دانشجوی پرستاری، توصیه‌هایی به دانشجويان تازه وارد دوره‌ پرستاری مطرح کرده است.

به گزارش روابط عمومی سازمان نظام پرستاری؛ حمید انوری دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران در گفت و گو با خبرنگار سازمان نظام پرستاری درباره گرامی داشت روز دانشجو گفت: لازم به ذکر است که در ابتدا، روز دانشجو را به همه دانشجویان با دغدغه این مرز و بوم تبریک بگویم، دانشجویی جایگاه ویژه‌ای در کشور دارد، جایگاهی که شاید ما دانشجویان خیلی از اوقات آن را دست کم می‌گیریم و نمی دانیم خداوند چه مسئولیت خطیر و مهمی را بر گردن ما گذاشته است و به وسیله این مسئولیت چه کار‌ها که برای کشور و مردم می توانیم انجام دهیم، اما گاهی فراموش می‌کنیم.

انوری درباره ظرفیت‌های جامعه دانشجویی بیان کرد: تاریخ فراموش نخواهد کرد، که جامعه دانشجویی چه گره‌هایی را از مشکلات جامعه باز کرد و چه جریان‌های اساسی برای کشوربه راه انداخت وهمچنین درصورت همبستگی و حرکت در مسیر واحد و صحیح از چه قدرتی برخوردار است.

دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران درباره فعالیت صنفی و دانشجویی افزود: از همان روزهای اول دوران دانشجویی فعالیت های فرهنگی و صنفی را در بستر تشکل‌های دانشجویی شروع کردم و خدا را شاکرم که بوسیله این فعالیت ها اتفاقات بزرگی رقم خورد و به عده زیادی از دانشجویان خدمت رسانی کرده و در این راه ساختیم، تا  ساخته شویم. در حال حاضردر دانشگاه دبیر انجمن علمی دانشجویی پرستاری و در زمینه آموزشی و پژوهشی درحال فعالیت هستم.

وی درباره حس و حال دانشجویی پرستاری شدن گفت: من یک جمله را هر سال به دانشجویانی که تازه وارد رشته پرستاری شده‌اند می‌گویم و آن این است که: «خدا شما را خیلی دوست داشته که در مسیر پرستار شدن قرارتان داده!» به عقیده بنده رشته پرستاری یکی از زیباترین و در عین حال سخت ترین رشته هایی است که یک دانشجو می تواند در آن تحصیل کند. زیبایی به این علت که شما در حال مراقبت از بیماری هستید که تنها امیدش شما هستید و به تعبیر یکی از دوستان اینگونه تصور کنید که یک ظرف پر از عسل به اسم کار خیر را جلوی شما گذاشته‌اند و شما هرچه قدر که بخواهید می‌توانید از آن بردارید و استفاده کنید.

انوری ادامه داد: اینکه چقدر از آن عسل استفاده می‌کنید بستگی به ظرفیت خودتان دارد. اما سختی این رشته به این علت است که برخلاف خیلی از رشته‌های فنی و انسانی، دوران دانشگاهی شما صرفاً در دانشگاه سپری نمی‌شود و دانشجو باید از ترم دوم وارد بیمارستان شود و کارآموزی کند و آسایش و راحتی در برنامه ریزی سایر دانشجویان را نخواهید داشت.

وی درباره ویژگی دانشجویان پرستاری بیان کرد: به نظر بنده یک دانشجوی پرستاری باید دو ویژگی داشته باشد و آن  دو ویژگی صبر و برنامه ریزی است. صبر بخاطر اینکه محیط کاری این عزیزان یک محیط پر از استرس، بیماری ، ناراحتی بیمار و همراه بیمار است و اگر صبوری را یاد نگیریم اذیت خواهیم شد و برنامه ریزی به این علت است که در برخی از موارد، دانشجویان زندگی شخصی و خانواده را در این شلوغی‌های رشته پرستاری فراموش می کنند و اگر این مهارت‌ها را از الان که دانشجو هستند تمرین نکنند بعداً که شیفت‌های در گردش نصیبشان می شود و شاید یک روتین ثابت برای زندگی نداشته باشند آسیب می بینند.

دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران درباره زیباترین تصویری که از فضای دانشجویی پرستاری می‌توان تجربه کرد؛ گفت: شاید زیباترین تصویر برای یک پرستار، خنده آن بیماری است که بوسیله مراقبت‌ها و پرستاری شما حالش خوب شده است و با خوشحالی دعاگویتان است. این لحظه زیباترین لحظه برای یک دانشجوی پرستاری است زیرا به خودش افتخار می‌کند که تمام آن زحمات و مطالعه و سختی هایی که کشیده منجر به خوشحالی و حال خوب یک بیمار شده است و به ثمر رسیده است.

وی در خصوص  تصور از رشته پرستاری با واقعیت گفت: روزهای اولی که شروع کردم برای کنکور مطالعه کنم مادرم ازم پرسیدند که می‌خواهی کجا قبول شوی؟ قشنگ به یاد دارم که پاسخ دادم می‌خواهم پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران قبول شوم و زمانی که نتایج اعلام شد به معنی واقعی خوشحال شدم.

انوری ادامه داد: تصویری که از این رشته داشتم کمی متفاوت بود. فکر نمی‌کردم این رشته اینقدر گسترده و تخصصی باشد و در دانشگاه اینقدر جزئیات مورد مطالعه قرار بگیرد و از طرفی گمان می‌کردم مثل دانشجویان پزشکی فقط سال های آخر وارد بیمارستان می‌شویم. هم چنین در مورد فضای دانشگاه کاملا اشتباه فکر می‌کردم. این موضوع را زمانی که مشکلات فرهنگی، رفاهی، برنامه ریزی و آموزشی دانشجویان را تجربه کردم و به چشم دیدم متوجه شدم که دانشگاه آن آرمان‌شهری که تصور می‌کردم نیست و با آن خیلی فاصله دارد.

دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران در خصوص زیباترین خاطره دوران دانشجویی تصریح کرد: زیباترین خاطرات دوران دانشگاهی من در سال گذشته رقم خورد. سالی که با جمعی از دوستان تصمیم گرفتیم کار فرهنگی بکنیم و تمام تلاشمان را بصورت تخصصی در این زمینه داشته باشیم. تک تک برنامه هایی که با این دوستان برگزار کردیم برایم لذت بخش بود. تمام آن خنده ها و شوخی ها، حاشیه ها، جلسات، دعوا ها و بحث ها را وقتی مرور می‌کنم می بینم آن فعالیت ها چقدر در زمینه رشد ابعاد مختلف شخصیتمان تأثیرگذار بوده و در این میان  چقدر یاد گرفتیم و تجربه اندوختیم و الان یکی از بزرگترین نعمت های زندگیم دوستانی هستند که در آن بین باهم رفاقت کردیم و اکنون مثل برادر در کنار هم هستیم.