اعتراضات و رویکرد امروز جامعه پرستاری یک پیام بسیار مهم برای وزارت بهداشت و ائتلاف‌های نیابتی دارد، هر پرستاری که امروز از جایگاه نظام پرستاری در کنار ائتلاف‌هایی دروغین همچون آرمان بایستد، در مقابل جامعه پرستاری ایستاده است.

‌‌‌به گزارش روابط عمومی سازمان نظام پرستاری، محمد حسین‌پور رئیس هیأت‌مدیره نظام پرستاری رودسر، املش و لنگرود در یادداشتی، انتقاداتی به نادیده گرفتن جایگاه پرستاران در برنامه هفتم توسعه و با پیشنهاد وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی وارد است.

متن کامل یادداشت محمد حسین‌پور به شرح زیر است:

بسمه‌تعالی

در بند (ث) ماده ۶۹برنامه هفتم توسعه، مصوب شده که هیچیک از مشمولان قانون ارتقاء بهره‌وری (کارکنان بالینی نظام سلامت) که در استخدام رسمی، پیمانی و قراردادی دستگاه‌های اجرایی شاغل در ستاد یا مراکز و مؤسسات ارائه خدمات سلامت موضوع قانون مذکور هستند، مجاز به فعالیت انتفاعی پزشکی در مراکز تشخیصی آموزشی درمانی و بیمارستان‌های بخش خصوصی عمومی غیردولتی و خیریه نیستند و بیش از یک شغل نمی‌توانند داشته باشند، در ادامه قید شده که اجرای این حکم، مشروط به جبران محرومیت از کار در بخش خصوصی و پرداخت حقوق مناسب و تأمین اعتبار در بودجه سنواتی است!

‌‌چه اتفاقی قرار است بیفتد؟

در ماه‌های گذشته اعتراضات جامعه پرستاری را در کف خیابان شاهد بودیم، جامعه‌ای که به شرایط پرداختی در تعرفه گذاری، اضافه کاری اجباری و حقوق پایین معترض است، مواردی که به طور کامل نتیجه سیاست‌های وزارت بهداشت در ۴سال اخیر است و منجر به مشکلات شدید معیشتی در پرستاران گردیده است.

متوسط حقوق پرستاری در حال حاضر زیر ۱۲میلیون تومان است، ماهیت تخصصی بودن شغل پرستاری سبب گشته پرستاران بی‌بهره از تخصص دیگری باشند.

شرایط تورمی و واقعیت‌های اقتصاد امروز کشور هم به هیچ عنوان با حقوق دریافتی پرستاران سنخیت ندارد، همین مسائل سبب شده آن‌ها که می‌توانند اقدام به مهاجرت کنند و آن‌ها که نمی‌توانند تپسی‌سوار و اسنپ‌سوار شوند!

‌وزارت بهداشت از سویی برای هر ساعت اضافه کاری پرستاران، مبلغ ۱۶هزار تومان در نظر می‌گیرد و از سوی دیگر تعرفه پرستاری را برای هر ۲۴ساعت ۱۲۰هزار تومان تعیین می‌کند!

همین آیتم‌های حقوقی نیز در پرداخت با معوقاتی ۲تا ۴ساله روبرو هستند و به هیچ عنوان منظم پرداخت نمی‌شوند.

همین قانون ارتقاء بهره‌وری پس از ۱۵سال، توسط همین وزارت بهداشت به درستی اجرا نمی‌شود و تنها بخش‌هایی از قانون را که در آن انتفاع دارد، هر بار به عنوان ابزار تهدید بر سرِ جامعه پرستاری می‌کوبد.

همه این‌ها که گفته شد گوشه کوچکی از واقعیات حاکم بر معیشتِ پرستاران کشور است اما رویکرد وزارت بهداشت چه بوده است ؟

‌آقایان به جای آنکه به دنبال پایدار کردن و افزایش منابع تعرفه‌گذاری بروند، از فوق‌العاده خاص کادر سلامت صحبت کنند، پرونده اخراج و تعدیل همکاران طرحی را به مجلس ببرند و یا حتی همان اضافه کاری ساعتی ۱۶هزار تومان را اصلاح کنند، دنبال مواردی رفته‌اند که در تضاد آشکار با منافع جامعه پرستاری است.

حذف دو جا کاری مصوب در برنامه هفتم توسعه یک پیام ساده دارد و این پیام از جانب وزارت بهداشت به صراحت بیان شده است، آن‌ها می‌گویند تعرفه پرستاری همین مبلغ اندک است، آن را با تأخیر پرداخت خواهیم کرد، ملزم به اضافه کاری اجباری، آن هم با ساعتی شانزده هزار تومان برخلاف قانون ارتقاء بهره‌وری هستید، فوق‌العاده خاص را باید فراموش کنید و یک جا کار کنید!

پاسخ جامعه پرستاری هم روشن است، بر حجم مهاجرت نیروهای متخصص پرستاری افزوده خواهد شد! خروج نیروی پرستاری از شغل پرستاری را خواهیم داشت! و بر حجم نارضایتی‌ها به شکل واضحی افزوده خواهد شد!

متأسفانه مدیران وزارت بهداشت به همین هم اکتفا نکرده‌اند. تربیت نیروهای حد واسط و مراقب سلامت با زمزمه‌هایی که مبنی بر پایه‌گذاری آموزش دبیرستانی شنیده می‌شود، بزرگترین آسیب ممکن به پرستاری آکادمیک است، آقایان در ادامه و در بند (ج) ماده ۹۵هم پیشنهاد استفاده از ظرفیت‌های بخش خصوصی را برای آموزش دوره‌های پزشکی داده بودند که با هوشیاری مجلس این بند حذف شد.

‌‌داستان به همین جا هم ختم نمی‌شود، امروز با پدیده‌ای روبرو هستیم که برای اولین بار در تاریخ صنفی کشور، مدیران یک وزارتخانه در حال تلاش برای تصاحب تنها سازمان صنفی بدنه همان وزارتند، وزارت بهداشت به جای پاسخگویی به عملکردش، به جای رسیدگی به مطالبات و مشکلات جامعه پرستاری، راه ساده‌تری را برگزیده است، این وزارتخانه انتخاب کرده که به جای آنکه در جای پاسخگو قرار بگیرد، جایگاه پرسشگر را از او بگیرد!

‌وآنچنان این پارادوکس، طنزی سیاه و تلخ در خود دارد که مغز هر انسان آزاده‌ای زیر فشار طنازی و سیاهی‌اش در حال خرد شدن است!

با توجه به آنچه که گفته شد و با تمام انتقادات و اختلافاتی که بر جامعه پرستاری حاکم است، اعتقاد راسخ دارم که نباید بگذاریم که فعالیت صنفی و فعال صنفی بودن مبدل به سوء‌تفاهمی بزرگ شود.

اعتراضات و رویکرد امروز جامعه پرستاری یک پیام بسیار مهم برای وزارت بهداشت و ائتلاف‌های نیابتی دارد، هر پرستاری که امروز از جایگاه نظام پرستاری در کنار ائتلاف‌هایی دروغین همچون آرمان بایستد، در مقابل جامعه پرستاری ایستاده است.

‌‌بدون شک آرمان شهرِ جامعه پرستاری با آنچه که وزارت بهداشت آن را «آرمان» می‌نامد، کیلومترها فاصله دارد.