منیژه غفاری پرستار اردبیلی سفیدپوشی که با دست شکسته و گچ گرفته شده ؛ همه روزه دربخش کرونا حاضر میشود و با عشق به همکاران و بیماران کمک می کند .

به گزارش روابط عمومی سازمان نظام پرستاری؛ حدود 17 ماه است که کشور درگیر بحران کرونا شده است، بحرانی که بیشتر از همه پرستاران را درگیر کرده، امروز پرستاران جز اولین مدافعانی می باشند که در خط مقدم مبارزه با این بیماری هستند، بعضی از آنها مدت طولانی است که خانواده های خودشان را ندیده اند و نتوانستند، پدر، مادر و فرزند خود را در آغوش بگیرند، طعم سختی است وقتی نتوانی خستگی روزانه را با آغوش گرفتن فرزند خود برطرف کنی، طعم سختی است شبانه روز با شیفت های طولانی، بدون مرخصی خدمت کنی و زمانی سخت تر می شود که بیماری جلوی چشمانت فوت شود و بغض تمام وجودت را بگیرد، که چگونه به خانواده اش اطلاع رسانی کنی....

سختی تمام این روز های پرستاران که بر هیچ یک از مردم سرزمینم پوشیده نیست بهانه ای شد تا با پرستاری که با دست شکسته ایثار گرانه خط مقدم مبارزه با این بیماری را خالی نکرده است به گفتگو بپردازم، گفتگو با منیژه غفاری مسئول آی سی یو بیمارستان امام رضا اردبیل به شرح ذیل است:

خودتان را معرفی کنید ؟

منیژه غفاری هستم مسئول آی سی یو بیمارستان امام رضا اردبیل و 12 سال است که سعادت دارم در حرفه پرستاری خدمت کنم .

تعریف شما از پرستاری چیست؟

پرستاری واقعا حرفه نیست یک عشق است، پرستاری مثل مشاغل رباتیک نیست، شغلی است که با مردم با احساسات آنها سرو کار دارد. باید عاشقانه وارد این حرفه شد تا بتوان با بیماران ارتباط گرفت، به آنها لبخند زد و اعتمادشان را به دست آورد.  در شغل پرستاری عشق، لبخند، ارتباط دوستانه و... با بیمار از جمله مسائل مهم است،که اگر عاشقانه وارد این حوزه نشوی، نمی توانی تمام این مهارات ها را کسب کنید.

چه اتفاقی افتاد با دست شکسته تصمیم گرفتید به بیمارستان برگردید؟

یک ماه پیش در اثر حادثه ای در منزل دستم شکست، بیمارستان به من مرخصی استعلاجی داد، مرخصی من همزمان شد با شروع پیک پنجم کرونا، از همکارانم که وضعیت بیماران و بیمارستان را پرسیدم؛ متوجه شدم، بیماران افزایش پیدا کرده و با کمبود شدید نیروی پرستاری در بخش ها مواجه اند؛ تصمیم گرفتم از استعلاجیام استفاده نکنم و برای ارائه خدمت به بیماران و کمک به همکارانم به بیمارستان برگردم. به خاطر شرایط جسمی که داشتم، به عنوان مسئول نقاهتگاه شروع به کار کردم و کارهای دفتری و اداری را هم انجام می دهم.

واکنش اطرافیان و بیماران وقتی شما را می دیدند؟

خیلی از همکاران و بیماران به من لطف داشتند ولی برخی ها می گفتند؛ برای خود نمایی آمده است که دلم ازبی مهری ها می گرفت. در واقعا در افکارم همیشه به این فکر می کنم که من پرستارم، آموزش دیده ام که در شرایط و روزهای سخت کنار مردمم باشم. وقتی همکارانی را می دیدم که با وجود بیماری زمینه ای مثل: قلب درد، دیسک کمر و... ایثارگرانه در حال خدمت رسانی به بیماران هستند، پس به این می اندیشم که قطعا من هم همانند آنها می توانم در کنار بیماران باشم .

سختی شغل پرستاری در پیک پنجم کرونا چگونه ارزیابی می کنید؟

در پیک پنجم تعداد بیماران افزایش چشمگیری داشته است، بیمارستان ما 108 تخت خوابی است با پرستاران و نیروی انسانی محدود که در این بحران تعداد بیماران از تعداد تخت هام فراتر رفته است. در واقع اتاق و تختی نیست که خالی از بیمار باشد . تعداد نیروی پرستاری خیلی کم است ، پرستاران مجبور هستند در شیفت های طولانی مدت و بدون مرخصی  فعالیت کنند که این موضوع فرسودگی و خستگی آنها را در بر دارد. درواقع شرایط بحران کرونا طوری است تا از شدت یک پیک کاسته نشده پیک دیگر شروع می شود ولحظه استراحت برای پرستاران و کادر درمان نمی گذارد .

یک خاطره در این روز های کرونایی با ما به اشتراک می گذارید؟

در این 17 ماهی که بحران کرونا در کشور شروع شده است، هر روز خاطره تلخ به همراه داشته از فوت بیماران جوان گرفته تا پیر و میان سال که هر کدام باعث آزردگی روحی پرستاران می شود .

طی چند روز گذشته مادر 34 ساله با دو فرزند در بخش کرونایی ها بستری شد. فرزند با پدرشان رفتند تا دارو تهییه کنند، که مادر اکسیژن خونش پایین می آید، تیم پزشکی و پرستاری موفق به احیای این بیمار نشدند و مادر فوت شد. وقتی از انتهای سالن متوجه شدم که فرزنداش با ذوق دارو های مادر را گرفتهاند و می آیند؛ بغض تمام وجودم را گرفت و از گفتن خبر فوت مادر نا توان بودم، این صحنه ها و فشارهای روانی هر روزی که یک بیمار فوت می کند برای پرستاران خیلی سخت می گذرد.

درخواستی که از مردم و مسئولان دارید؟

تمام صحبت ها و نکات بهداشتی گفته شده ، در واقع درخواست من تکرار مکررات است. با توجه به سرعت انتشار بالایی که این ویروس دارد و افزایش ورودی بیمارستان ها از بیمار و بالا رفتن مرگ هموطنان در این روزهای بحرانی، از مردم درخواست داریم با جدی گرفتن پرتوکل ها قطع کننده زنجیره کرونا باشند.

در این بحران کرونا پرستارانی را داشته ایم که با وجود بیماری شخصی و داشتن مرخصی استعلاجی، بر بالین بیمار آمده اند تا کمکی برای بهبودی بیمار و کمتر شدن این ویروس باشند. خیلی از این عزیزان مدت هاست که نتوانستند یک دل سیر خانوده های خود را ببینند، و از کوچکترین دلخوشی ها محروم بوند تا درمانگر باشند، و با تمام سختی هایی که دارند فرشته نجات برای بیماران باشند. به خاطر قدر نهادن به زحمت های این عزیزان ، بیماری کرونا و رعایت نکات بهداشتی را بیشتر از گذشته جدی بگیریم.

گفتگو از مهدیه اسلامی؛ خبرنگار سازمان نظام پرستاری